چکیده
زمینه و هدف: سالمند شدن جمعیت یکی از مهم ترین تحول های اجتماعی است. سالمندی با هزینه های متعددی همراه است که یکی از عمده ترین این هزینه ها در بخش بهداشت و درمان می باشد. هدف اصلی سازمان های بهداشتی در ارائه خدمت به افراد سالمند بهبود کیفیت زندگی آنان، ایجاد زندگی مستقل و پیشگیری از معلولیت ها می باشد. سلامت معنوی یکی از ابعاد سلامت است که بدون آن دیگر ابعاد زیستی، روانی و اجتماعی نمی تواند عملکرد درستی داشته باشد و در نتیجه بالاترین سطح کیفیت زندگی، قابل دستیابی نخواهد بود. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین سلامت معنوی و کیفیت زندگی سالمندان عضو کانون بازنشستگان شهر سمنان انجام گرفته است.
روش : این پژوهش توصیفی- مقطعی از نوع همبستگی می باشد که در طی سال های 93/1392 انجام گرفت. 300 سالمند عضو کانون بازنشستگان شهر سمنان در آن شرکت کردند. ابزار پژوهش پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه سنجش کیفیت زندگی 36 سوالی و پرسشنامه سلامت معنوی پالتوزین والیسون بود و داده ها از طریق مصاحبه گردآوری شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از آمار توصیفی و آزمون‌های آماری کای اسکوئر، تی مستقل، من ویتنی، آنالیز واریانس یک طرفه، کروسکال والیس و آزمون همبستگی اسپیرمن جهت دستیابی به اهداف پژوهش استفاده شد.
یافته ها: 80 درصد (241 نفر) سالمندان وضعیت سلامت معنوی خوب را گزارش کرده اند. میانگین نمره کل کیفیت زندگی سالمندان 8/21 ± 6/61، نمره بعد سلامت روانی و جسمانی به ترتیب 2/24 ± 16/62 و 5/24 ± 03/60 است. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین سلامت معنوی و ابعاد آن با کیفیت زندگی و ابعاد مختلف آن همبستگی مثبت و معنی دار وجود دارد (01/0> P)، به طوری که قوی ترین همبستگی ها به ترتیب با بعد نشاط (492/0= r)، سلامت روانی درک شده (405/0= r) گزارش شده است (01/0> P).
نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد سلامت معنوی سالمندان با کیفیت زندگی آن ها مرتبط است. سالمندان در هر دوره آینه آینده جوانان و میانسالان هستند، لذا با توجه به ارتباط بین سلامت معنوی و کیفیت زندگی توصیه می شود، مداخلات آموزشی با تمرکز بر ارتقای سلامت معنوی و به منظور بهبود کیفیت زندگی صورت گیرد.
کلید واژه ها: سالمندان، کیفیت زندگی، سلامت معنوی
مقدمه
سالمندی پدیده ای جهانی است که در آینده نزدیک به عنوان یکی از مهمترین چالش های اجتماعی و رفاهی کشورهای در حال توسعه مطرح خواهد گردید. در حال حاضر سالمندان (جمعیت 60 سال و بالاتر)، بیشترین نرخ رشد جمعیتی را در دنیا در مقایسه با سایر گروه ها دارند (WHO 2012). این تغییرات نشانه انقلابی در بعد جمعیت شناختی جوامع است که توجه اکید سیاست گذاران را در سراسر دنیا می طلبد(Teymoori, Dadkhah et al. 2006). کیفیت زندگی یک شاخص اساسی محسوب می شود و از آنجای که ابعاد متعددی مانند جنبه های فیزیولوژیک، عملکرد و وجود فرد را در بر می گیرد، توجه به آن از اهمیت خاصی برخوردار است (احمدی، سالار، 1383). سلامتی دارای چهار بعد جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی است و بعد معنوی سلامت بر سایر جنبه های سلامت همچون سلامت جسمی و روانی موثر است. آگاهی از سطح کیفیت زندگی سالمندان و شناخت رابطه هریک از ابعاد سلامت با کیفیت زندگی امری ضروری بنظر می رسد.
2-1 بیان مسأله و اهمیت پژوهش
سالم پیر شدن حق همه افراد بشر است و این امر بر اهمیت پدیده سالمندی و پیشگیری از مشکلات آن می افزاید (تاجور، 1383). در سراسر جهان نسبت رشد افراد 60 سال و بالاتر، سریعتر از سایر گروه های سنی است. در سال 2025 میلادی در کل حدود 1.2 بیلیون فرد بالای 60 سال در سراسر جهان خواهیم داشت. در سال 2002 تقریباً 400 میلیون سالمند 60 سال و بالاتر در کشورهای در حال توسعه زندگی می کردند. تخمین زده می شود که تا سال 2025 این میزان به 840 میلیون یعنی به 70 درصد سالمندان کل جهان افزایش یابد. در سال 2050 جمعیت بالای 60 سال به 2 بیلیون نفر می رسد که 80 درصد آنها در کشورهای در حال توسعه خواهند بود. هرچند سالمند شدن یک پدیده جهانی است. اکنون این پدیده با سریعترین سرعت در کشورهای با درآمد کم و متوسط در حال وقوع است. اگرچه اروپا و ژاپن اولین کشورهایی بودند که سالمند شدن جمعیت را تجربه کردند، هم اکنون شگرف ترین تغییرات در کشورهایی مانند کوبا، جمهوری اسلامی ایران و مغولستان در حال وقوع است (WHO 2012).
ایران به عنوان یک کشور در حال توسعه به واسطه بمب جمعیتی مربوط به دهه 1360 با جمعیت بیش از حد انتظار سالمندان در آینده روبرو است و جمعیت سالمندان ایران از 8% کنونی به 22% در سال 1425 افزایش پیدا خواهد کرد (مرکز آمار ایران، 1390). این بحران جمعیتی پدیده سونامی سالمندان ایران را ایجاد خواهد نمود (درویش پور، 1391). براساس آخرین سرشماری عمومی انجام شده در کشور در سال 1390، جمعیت سالمندان کشور طی سال های 1345 تا 1390، نزدیک به 4 برابر شده است. متوسط رشد سالیانه جمعیت در افراد سالمند در بین سال های 1385-90 حدود 9/3 درصد برآورد شده است در حالی که این نسبت برای جمعیت کل کشور حدود 29/1 درصد برآورد شده است(مرکز آمار ایران، 1390). از دیدگاه جمعیت شناسی با توجه به ساختار کنونی جمعیت تعداد سالمندان رو به افزایش است و تحت چنین شرایطی سیاست های اجتماعی خاصی در خصوص این جمعیت رو به افزایش می بایست تدوین و به کار گرفته شود؛ در غیر این صورت این پدیده به عنوان یک مسأله اجتماعی نمود پیدا می کند (مرکز آمار ایران، 1390).
موضوع سلامتی و ارتباط آن با افزایش سالهای زندگی در عصر حاضر چالش های فراوانی را بوجود آورده است. افزایش طول عمر انسان ها و اضافه شدن جمعیت سالمندان یکی از دستاوردهای قرن 21 بوده و سالخوردگی جمعیت پدیده ای است که برخی از جوامع بشری با آن روبرو شده و یا خواهند شد (پاشاشریفی، 1389). اگرچه افزایش جمعیت سالمندان ، بیانگر موفقیت نظام سلامت در ارایه خدمات بهداشتی، درمانی و مراقبتی می باشد، بیانگرجمعیت بالایی از سالمندان است که دارای مسایل مختلف اجتماعی، اقتصادی، روان شناختی، فیزیولوژیکی و پاتولوژیکی می باشند(Gilhooly, Hanlon et al. 2007, WHO 2012). تحت تاثیرقرار گرفتن ابعاد مختلف انسانی سالمندان به ویژه در کشورهایی از قبیل ایران که ساختارهای اجتماعی و رفاهی توانمندی ندارند، به طور قابل ملاحظه ای کیفیت زندگی سالمندان را تحت تاثیر قرار می دهد (Knurowski, Durdica et al. 2004). کیفیت زندگی معیار اندازه گیری بهترین انرژی یا نیرو در فرد است که این نیرو برای سازگاری موفقیت آمیز فرد با چالشهای موجود به مصرف می رسد عوامل متعددی بر کیفیت زندگی سالمندان تاثیر دارد از جمله فقدان های دوره های سالمندی که سبب کاهش سازگاری شناختی و کاهش خود اتکایی می گردد (جدیدی، 1390). کیفیت زندگی، هدف غایی در ارایه خدمات مختلف اجتماعی و رفاهی به گروه های سنی و اجتماعی از جمله سالمندان می باشد و فراتر از عملکرد و توانایی سازمان و یا نهاد خاصی می باشد . هسته مرکزی کیفیت زندگی، سلامتی است. تحت تاثیر قرار گرفتن کیفیت زندگی سالمندان آن قدر از نظر پژوهشگران و صاحب نظران اهمیت داشته است که شروع و توسعه مفهوم کیفیت زندگی بر روی گروه سنی سالمندان بوده است وسپس به سایر گروه های پژوهشی توسعه داده شده است (درویش پور، 1390). سالمند شدن جمعیت یکی از مهم ترین تحول های اجتماعی است (WHO 2012). روند سالمندی با مشکلات بهداشتی و کاهش سطح فعالیت ها همراه است. با افزایش سن، اختلال عملکرد جسمانی بیشتر می شود و اثر منفی آن بر توانایی حفظ استقلال، نیاز به کمک را افزایش می دهد که این خود می تواند در کاهش کیفیت زندگی سالمندان موثر باشد (آصف زاده، 1388). در مقایسه با کشورهای توسعه یافته، اغلب پیشرفت اقتصادی-اجتماعی کشورهای در حال توسعه با سرعت سریع سالمند شدن جمعیت هم گام نیست؛ به عبارت دیگر کشورهای توسعه یافته قبل اینکه سالمند شوند از لحاظ رفاهی رشد فراوانی می کنند، در حالی که کشورهای در حال توسعه قبل این که افزایش بنیادی رفاه صورت پذیرد سالمند می شوند (WHO 2002). همچنین بار سلامت ضعیف بطور نامساوی بین سالمندان کشورهای کم درآمد و متوسط و سالمندان کشورهای ثروتمند تقسیم شده است. میزان مرگ و ناتوانی کشورهای کم درآمد و متوسط بسیار بیشتر از کشورهای ثروتمند است. این کشورهای کم درآمد و ضعیف زیرساخت محدودی برای پاسخگویی به نیاز سالمندان دارند . گذار جمعیتی سریع زمان کمتری برای فراهم نمودن زیرساخت های لازم برای ارائه خدمت به سالمندان در اختیار کشورهای در حال توسعه قرار می دهد(WHO 2012).
براي دانلود متن کامل پايان نامه اينجا کليک کنيد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند